« بسم الله الرحمن الرحیم »

وجود امام زمان(عج) در دوران غیبت فواید زیادی برای ما دارد و در این مطلب هیچ شکی نیست. پیامبر اسلام(ص) هم در این مورد فرموده است: «ای والذی بعثنی بالنبوه ، انهم لینتفعون به و یستضییون بنور ولایته فی غیبته کانتفاع الناس بالشمس و ان جللها السحاب؛[1] آری خداوندی که مرا به پیغمبری مبعوث گردانیده است ، آن ها از وجود او منتفع می شوند و از نور ولایتش در طول غیبت بهره می گیرند، چنان که از آفتاب پشت پرده استفاده می برند.»
و خود امام زمان(ع) در این باره فرموده است: «همان طور که از خورشید در وقتی که توسط ابرها پنهان شده است، بهره گیری می شود، از من نیز در زمان غیبتم به همان صورت بهره می برند.»[2]

در ذکر جزئی و مصداقی این فواید نیز می توانیم مواردی را بیان کنیم:

1- امامان معصوم(ع) و امام زمان(عج) امان اهل زمین می باشند و اگر زمین از این حجت های الهی خالی بماند، دنیا و اهلش نابود خواهند شد؛ حضرت مهدی (عج) می فرمایند: «همانا من سبب آرامش و امنیت مردم روی زمین هستم، چنان که ستارگان امان اهل آسمانند»[3]

امام

روزهایمان از پی هم می گذرد ،مایی که مذهبمان شیعه است،مایی که اعتقاد به وجود ائمه ای داریم که خلیفه و جانشین خداوند در زمینند،مایی که دوازده امام داریم و می گوییم دوازدهمین اماممان زنده است،نه چونان ما که او انسان کامل بر روی زمین و بنده معصوم و مطیع خداست،ثبات عالم به وجود اوست،همه به طفیل آن بنده کامل روزی می خوریم ولی، باز قصه قصه بی معرفتی و بی وفایی است...

حسین ابراهیمی در وبلاگ "سرباز صفر جنگ نرم" نوشت:

روزهایمان

آیت الله محمدی ری شهری آیات نویدبخش تحقق دولت اهل بیت(ع) را از قرآن استخراج و ترجمه نموده است.

*زمین را صالحان به ارث می برند

«ولَقَد کَتَبنا فِی الزَّبورِ مِن بَعدِ الذِّکرِ أنَّ الأَرضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصّالِحونَ » الأنبیاء : 105 .

«و در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را، بندگان شایسته ما به ارث مى برند».

*وارثان زمین چه کسانی هستند

«ونُریدُ أن نَمُنَّ عَلَى الَّذینَ استُضعِفوا فِی الأَرضِ ونَجعَلَهُم أئِمَّةً ونَجعَلَهُمُ الوارِثینَ » القصص : 5 .

«و مى خواهیم بر کسانى که در زمین فرودست نگه داشته شده اند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان (مردم) قرار دهیم و ایشان را وارث (زمین) کنیم».

*آیینی که بر همه ادیان پیروز می شود

«هُوَ الَّذی أرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدى ودینِ الحَقِّ لِیُظهِرَهُ عَلَى الدّینِ کُلِّهِ وکَفى بِاللّه ِ شَهیدًا » الفتح : 28 .

«اوست کسى که پیامبر خود را به (قصد) هدایت و با آیین حقّ فرستاد تا آن را بر همه دین ها پیروز گرداند و گواه بودن خدا کفایت مى کند».

«هُوَ الَّذی أرسَلَ رَسولَهُ بِالهُدى ودینِ الحَقِّ لِیُظهِرَهُ عَلَى الدّینِ کُلِّهِ وَلَو کَرِهَ المُشرِکونَ » الصفّ : 9 .

«اوست کسى که پیامبر خود را به (قصد) هدایت و با آیین حقّ فرستاد تا آن را بر همه دینها پیروز گرداند، هرچند مشرکان را ناخوش آید».

«وَعَدَ اللّه ُ الَّذینَ آمَنوا مِنکُم وعَمِلُوا الصّالِحاتِ لَیَستَخلِفَنَّهُم فِی الأَرضِ کَمَا استَخلَفَ الَّذینَ مِن قَبلِهِم ولَیُمَکِّنَنَّ لَهُم دینَهُمُ الَّذِی ارتَضى لَهُم ولَیُبَدِّلَنَّهُم مِن بَعدِ خَوفِهِم أمنًا یَعبُدونَنی لا یُشرِکونَ بی شَیئًا ومَن کَفَرَ بَعدَ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الفاسِقونَ » النور : 55 .

*وعده خداوند محقق می شود

«خدا به کسانى از شما که ایمان آورده اند و کارهاى شایسته کرده اند، وعده داده است که حتماً آنان را در زمین، جانشین قرار دهد، همان گونه که کسانى را که پیش از آنان بودند، جانشین قرار داد و آن دینى را که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر کند و ترسشان را به آرامش و امنیّت مبدّل گرداند تا مرا عبادت کنند و چیزى را با من شریک نگردانند و هرکس پس از آن به کفر گراید، آنان همان نافرمانانند».

اهل بیت درقرآن وحدیث ج2 آیت الله ری شهری

در کتاب مفاتیح الجنان خواندن نماز امام زمان(عج) در شب جمعه برای اجابت دعای حاجت‌مندان توصیه شده است. نحوه خواندن نماز امام زمان(ع) بدین شرح است:

هرکس را به خداى تعالى حاجتى پیش آید باید بعد از نیمه شب جمعه غسل کند و به جایگاه نماز خود برود، و دو رکعت نماز بخواند، در رکعت اول وقتى که به آیه «ایاک نعبد و ایاک نستعین»

رسید صد مرتبه آن را بگوید.

سپس سوره (حمد) را به پایان ببرد و یک مرتبه «توحید» بخواند، و رکوع و دو سجده را بجا آورد، «و سبحان ربّى العظیم و بحمده» را در رکوع هفت مرتبه «و سبحان ربّى الاعلى و بحمده» را در هر سجده هفت مرتبه بخواند و رکعت دوم را نیز به همین کیفیت بجا آورد و پس از تمام شدن نماز این دعا را بخواند، به درستى که حق تعالى حاجت او را برآورده مى سازد هر حاجتى که باشد بجز آن که حاجت او در قطع کردن پیوند خویشان باشد.

و دعا این است:

اَللّهُمَّ اِنْ اَطْعَتُکَ فَالْمَحْمِدَةُ لَکَ وَ اِنْ عَصَیْتُکَ فَالْحُجَّةُ لَکَ مِنْکَ الرَّوْحُ وَ مِنْکَ الْفَرَجُ سُبْحانَ مَنْ اَنْعَمَ وَ شَکَرَ سُبْحانَ مَنْ قَدَّرَ وَ غَفَرَ اللّهُمَّ اِنْ کُنْتُ عَصَیْتُکَ فَاِنّى قَدْ اَطَعْتُکَ فى اَحَبِّ الاَْشْیآءِ اِلَیْکَ وَ هُوَ الاْ یمانُ بِکَ لَمْ اَتَّخِذْ لَکَ وَلَداً وَ لَمْ اَدْعُ لَکَ شَریکاً مَنّاً مِنْکَ بِهِ عَلَىَّ لا مَنّاً مِنّى بِهِ عَلَیْکَ وَ قَدْ عَصَیْتُکَ یا اِلهى عَلى غَیْرِ وَجْهِ المُکابَرَةِ وَ لاَ الْخُروُجِ عَنْ عُبُودِیَّتِکَ وَلاَ الْجُحُودِ لِرُبُوبِیَّتِکَ وَلکِنْ اَطَعْتُ هَواىَ وَ اَزَلَّنىِ الشَّیْطانُ فَلَکَ الْحُجَّةُ عَلَىَّ وَ الْبَیانُ فَاِنْ تُعَذِّبْنى فَبِذُنُوبى غَیْرُ ظالِمٍ لى وَ اِنْ تَغْفِرْلى وَ تَرْحَمْنى فَاِنَّکَ جَوادٌ کَریمٌ.

خدایا اگر اطاعتت کردم، پس ستایش توراست، و اگر نافرمانى ات نمودم پس حجّت توراست، نسیم رحمت و گشایش از جانب توست، منزّه است کسى که نعمت داد، منزّه است کسى که تقدیر کرد و آمرزید، خدایا چنانچه نافرمانى ات کرده باشم، پس به یقین در محبوب ترین چیزها به نزد تو اطاعتت نمودم، و آن ایمان به توست، برایت فرزندى نگرفتم، شریکى نخواندم، این ایمان منّتى است از جانب تو بر من، نه از سوى من بر تو، نافرمانى کردم تو را اى معبود من نه از روى دشمنى، و نه از روى بیرون رفتن از بندگى ات، و نه از روى انکار ربوبیّتت، بلکه هواى نفسم را پیروى کردم، و شیطان مرا لغزاند، تو را بر من حجّت و بیان است، پس اگر عذابم کنى به خاطر گناهان من است، و تو ستمکار بر من نیستى، و اگر مرا بیامرزى، و به من رحم کنى به یقین تو بخشنده و بزرگوارى.

پس از این دعا تا نفس او وفا کند یا کریم، یا کریم را تکرار کند، و بعد از آن بگوید:

یا آمِناً مِنْ کُلِّ شَیْى ءٍ وَ کُلُّ شَیْى ءٍ مِنْکَ خآئِفٌ حَذِرٌ اَسْئَلُکَ بِاَمْنِکَ مِنْ کُلِّ شَیْى ءٍ وَ خَوْفِ کُلِّ شَیْى ءٍ مِنْکَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تُعْطِیَنى اَماناً لِنَفْسى وَ اَهْلى وَ وَلَدى وَ سآئِرِ ما اَنْعَمْتَ بِهِ عَلَىَّ حَتّى لااَخافَ وَ لا اَحْذَرَ مِنْ شَیْى ءٍ اَبَداً اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْى ءٍ قَدیرٌ وَ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ یا کافِىَ اِبْراهیمَ نُمْرُودَ وَ یا کافِىَ مُوسى فِرْعَوْنَ اَسْئَلُکَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تَکْفِیَنى شَرَّ فلان بن فلان

اى ایمن از هرچیز، و هرچیز از تو هراسان و در حذر، از تو مى خواهم به ایمنى ات از هرچیز، و هراس هرچیز از تو، اینکه بر محمد و خاندان محمّد درود فرستى، و به من امان دهى، براى خود و خاندان و فرزندانم، و سایر چیزهایى که به من عنایت کردى، تا هرگز از چیزى نهراسم و حذر نکنم، به درستى که تو بر هرچیز توانایى، و خدا ما را بس است، و چه خوب کارگشایى است، اى کفایت کننده ابراهیم از نمرود، و اى کفایت کننده موسى از فرعون، از تو مى خواهم بر محمد و خاندان محمّد درود فرستى، و از من کفایت کنى شرّ فلان پسر فلان را.

و به جاى (فلان بن فلان) نام شخصى را که از شرّ او مى ترسد، و نام پدرش را بگوید، و از خدا بخواهد که زیان او را دفع و وى را از او کفایت کند، به درستى که حق تعالى گزند او را کفایت خواهد کرد انشاء اللّه تعالى، و پس از آن به سجده رود، و حاجت خود را بخواهد، و به سوى حق تعالى زارى کند، به درستى که مرد مؤمن و زن مؤمنه اى نیست، که این نماز را بجا آورد، و این دعا را از روى اخلاص بخواند، مگر اینکه درهاى آسمان براى او در برآمدن حاجاتش گشوده مى شود، و در همان هنگام و همان شب دعاى او نسبت به هرگونه حاجتى که باشد مستجاب مى شود، و این به سبب فضل و انعام حق تعالى بر ما و بر مردم است.

منبع: مفاتیح الجنان

در روایتی از امام صادق (ع) چنین آمده است: «هیچ کس به جز کافر نام صاحب‌الامر را بر زبان نمی‌آورد».[1]

در یکی از توقیعات حضرت صاحب الزمان (عج) نیز چنین آمده: «ملعون است، ملعون است کسی که نام مرا در محفلی بین مردم ببرد».[2]

از این روایات باز هم در کتاب های شیعه یافت می‌شود به طوری که علامه مجلسی در بحارالانوار یک باب به همین موضوع اختصاص داده است.[3]

حال این نکته مهم است که بدانیم نام حضرت را که در روایات بر بیان نکردن آن تأکید بسیار شده است، چیست؟ در روایتی از پیامبر(ص) آمده است که «مهدی از فرزندان من است، اسم او اسم من و کنیه اش کنیه من است».[4] با توجه به این روایت می‌توان فهمید که نام حضرت مهدی(عج)، محمد است و نباید ایشان را با این نام خواند.

با کمی دقت در مطالب بالا  فهمیده می‌شود که نباید حضرت مهدی(عج) را با نام محمد بخوانیم؛ نه این که نام محمد را بر زبان نیاوریم و یا این که این نام را بر کودکان خود نگذاریم، بلکه منظور این است که هر گاه خواستید حضرت مهدی (عج) را بخوانید، از نام اصلی‌شان (محمد) استفاده نکنید.

یاد کردن نام شریف امام عصر(عج) به چند گونه امکان دارد: 1.یاد کردن آن در کتاب‌ها؛ 2. یاد کردن آن به کنایه؛ مثلاً‌ بگوید اسم او اسم رسول خدا است؛ 3. یاد کردن نام ایشان در مواقع ترس که ممکن است ضرر جانی برای امام (عج) یا آن فرد داشته باشد؛ مانند یاد کردن نام ایشان در دوران غیبت صغرا؛ 4. یاد کردن نام آن حضرت در حالتی که ترسی در کار نیست و تقیه لازم نیست؛ مانند دوران ما.

مورد اول و دوم به اتفاق علما اشکالی ندارد؛ زیرا علمای شیعه بالاجماع با این کار مخالفت نکرده‌اند.[5] مورد سوم نیز به اتفاق نظر علمای شیعه اشکال دارد و حرام است.[6] اما درباره مورد چهارم اختلاف نظر وجود دارد. برخی از علمای شیعه معتقدند که این کار اشکال دارد و برخی معتقدند که اشکالی ندارد؛ برای مثال علامه مجلسی معتقد است که کلاً یاد کردن امام زمان (عج) با نام محمد اشکال دارد؛ چه در دوران غیبت صغرا و چه در دوران غیبت کبرا.[7] در مقابل علی بن عیسی اربلی از فقهای بزرگ شیعه معتقد است که منع تلفظ به نام مهدی (عج) تنها از روی تقیه بوده است و اکنون دیگر این تقیه وجود ندارد و در نتیجه این منع هم برطرف شده است.[8]

بنابراین، می‌توان این طور جمع‌بندی کرد: اولاً: چیزی که از آن در روایات منع شده است، این است که امام زمان(ع) را با نام محمد بخوانیم؛ نه این که نام محمد را به کلی به کار نبریم و حتی برای فرزندانمان نیز این اسم را انتخاب نکنیم. ثانیاً: بین علمای شیعه درباره این که آیا در دوران کنونی که ترس و تقیه‌ای در کار نیست، آیا باز هم یاد کردن امام زمان (عج) با نام محمد اشکال دارد یا نه، اختلاف است و برخی از فقهای بزرگ شیعه معتقدند در این دوران اشکالی ندارد و آنچه در روایات آمده مختص دوران غیبت صغرا است که شیعیان در حالت تقیه بوده‌اند.

پی نوشت‌ها:

[1] کورانی، علی، المعجم الموضوعی لاحادیث الامام المهدی، ص 890، ناشر شخصی، چاپ اول.

[2] همان.

[3] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 51، ص 31 – 33، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1362.

[4] المعجم الموضوعی لاحادیث الامام المهدی، ص 176.

[5] تونه‌ای، مجتبی، موعود نامه، ص 101، انتشارات مشهور، چاپ اول.

[6] همان، ص 102.

[7] بحار الانوار، ج 51، ص32.

[8] تونه‌ای، مجتبی، موعود نامهص 102.

ویژگی ایرانیان آخرالزّمان و متصل به ظهور چیست?
امام صادق ( ع)  :
خداوند را در طالقان گنج هایى است که نه طلاست و نه نقره بلکه درفش هایى ست که تاکنون به اهتزاز
در نیامده .در آن خطّه مردانى هستند که قلب هایشان مانندپاره هاى آهن ، محکم و نستوه است و نسبت به
ذات مقدس خداوند تردیدى در آنها راه نمى یابد ، شدیدتر از آتش اند اگر بر کوه حمله ور شوند آن را از
جاى بر کنند ، آهنگ هر دیارى نمایند چون عقاب بر آن فرود آیند و آن را منهدم سازند ، آنان وجود مبارک
امام را پروانهوار در میان گرفته و به هنگام خطر ، از وجود مقدس او با جان خود محافظت کنند .
شبها را به نماز و مناجات سپرى کنند و روزها سوارانِ کارزارند . زاهدانِ شب و شیران روزند . آنان ( در اطاعت از امام )مطیع تر از کنیزان ، در برابر مولاى خویش اند ، درخشان چون چراغهاى پرنوراند . گویا بر دلهایشان
چلچراغى آویخته اند . از بیم خدا دل نگران اما شهادت طلب اند و آرزوى کشته شدنِ در راه خدا را دارند
شعارشان ، خونخواهى سالار شهیدان حسین ( علیه السلام ) است ، هنگامى که به پیش مى تازند رعب و وحشتى عظیم فرسنگها جلوتر از آنان در قلبهاى دشمنان جاى گیرد ، گروه گروه بسوى حق بشتابند ،
بواسطه این رادمردان ، خداوند امامِ بر حق ( مهدى ( علیه السلام ) ) را یارى فرماید .
بحار : 52 / 307 .

چرا ما نمی توانیم خدمت امام زمان علیه السلام برسیم??

 اولا: ما باید ملاحظه کنیم که وظیفه ما در این عصر و زمان غیبت چیست و برای رسیدن به کمالی که هدف خلقت ما قرار گرفته چه باید بکنیم?

 وظیفه ما جز عمل به دستورات و وظایفی که از ناحیه امام معصوم علیهم السلام به ما ابلاغ شده و رسیده چیز دیگری نیست . اگر چه مجرد ملاقات حضوری خود نیز شرفی خاص است.

 ثانیا: منشامحرومیت از ملاقات حضرت علیه السلام و غیبت ایشان خود ما بوده ایم و خود ما نیز می توانیم با برداشتن موانع ظهور در رفع این محرومیت ها سهیم باشیم.

ثالثا: برای هر امتی در هر عصر و زمانی یک نوع امتحان است و مسأله غیبت امام زمان علیه السلام در این دوره برای هر جامعه شیعی یک نوع امتحان بزرگ محسوب می شود.

 رابعا: کسی  نگفته ما نمی توانیم خدمت آقا امام زمان علیه السلام مشرف شویم. این امر برای هر کس مقدور است ولی مقداری سخنیت لازم دارد.
باید غبار و زنگار را از چشم و دل زدود تا قابلیت لقای حضرت را پیدا کرد. و به طور کلی احتیاج به دویدن نیست بلکه اگر خود را اصلاح کنیم آن حضرت خود به دیدارمان خواهد آمد.

 موعودشناسی و پاسخ به شبهات ص415

نشانه_های ظهور

صیحه آسمانی

ابی جعفر محمد بن علی (امام باقر) علیهما السلام که آنحضرت فرمود:

صیحه بجز در ماه رمضان نخواهد شد [زیرا ماه رمضان] ماه خدا است [و صیحه در آن ماه است] و آن صیحه جبرئیل است که برین مردم میزند.
 
سپس فرمود: آواز دهنده ای از آسمان بنام حضرت قائم آواز میدهد و هر که در خاور و باختر است میشنود، خفته ای نماند مگر آنکه بیدار شود، و ایستاده ای نماند مگر آنکه بزانوا در میاید، و نشسته ای نماند مگر آنکه از وحشت آن صدا بر دو پای خود بایستد، پس خدا رحمت کند کسی را که از آن صدا عبرت بگیرد و پاسخ گوی آن شود که صدای نخستین صدای جبرئیل و روح الامین است.

 سپس فرمود آن صدا در ماه رمضان در شب جمعه شب بیست و سوم خواهد بود و تردیدی در این نداشته باشید و بگوش بسپارید و فرمان برید و در پایان روز صدای شیطان ملعون بلند میشود که فریاد میزند:

 هان که فلانی مظلوم کشته شد تا مردم را بتردید اندازد و گرفتارشان کند آن روز چه افرادی که در شک و حیرت خواهند افتاد و باتش سرازیر خواهند شد، پس آنگاه که صدا را در ماه رمضان شنیدید تردیدی نداشته باشید که آن صدای جبرئیل است و نشانه اش آنکه بنام قائم و نام پدرش آوازی دهد که دوشیزگان پس پرده می‌شنوند و پدر و برادرشان را تحریکو تشویق میکنند که خروج کنند.

و فرمود: ایندو صدا پیش از خروج حضرت قائم بناچار باید باشد یک صدا از آسمان که صدای جبرئیل است [بنام صاحب الامر و نام پدرش] و صدای دوم از زمین است و آن صدای شیطان ملعون است که نام فلانی را میبرد و اینکه او مظلوم کشته شد و میخواهد تا فتنه ای بر پا کند پس شما باید از صدای نخستین پیروی بکنید و مبادا که از صدای آخرین بشک و ریب افتید.

پرسش:
هنگام ظهور چه افراد و گروههایی با حضرت مهدی (ع) به مبارزه میپردازند??

پاسخ: در جریان ظهور، هر چند بسیاری از مردم با امام مهدی(ع) و حقیقت دعوت و قیام او آشنا شده و به او می‌پیوندند، اما گروه‌هایی نیز به مقابله می‌پردازند. با سیر در احادیث مربوط به امام مهدی(ع) به تقابل سه گروه با ایشان می‌›وان به صورت روشن اشاره کرد:
گروه به ظاهر مسلمان: اینا حدود ده هزار نفرند که خود را دین‌دار واقعی می‌دانند.(شبیه خوارج نهروان)
لشکر سفیان: او که با خروج خود، سوریه و عراق را تحت سیطره‌اش قرار می‌أهد، هنگام ظهور به مبارزه برمی‌خیزد و به جنگ با حضرت می‌پردازد. اینان مخالفان جدی دین و آرامش مردم هستند و در ایام سلطه خود عده‌ زیادی را می‌کشند.
گروه‌هایی از اهل کتاب: مسیحیان و یهودیان، در هنگام ظهور، ابتدا مقابل حضرت صف آرایی کرده و آماده جنگ می‌شوند، ولی نزول، حضرت عیسی(ع) و نماز خواندن ایشان پشت سر امام مهدی(ع) و نیز آشکار شدن الواح اصلی تورات توسط امام زمان(ع) باعث می‌شود عده‌ای زیاد از اهل کتابع دین اسلام را بپذیرند، برخی نیز صلح می‌کنند و گروهی نیز به جنگ می‌پردازند.
??ویژگی‌های اصلی مخالفان و جنگ طلبان را می‌توان در چند مرود برشمرد: عدم درک درست از دین و حقیقت انسانیت، دنیا طلبی روحیه لجاجت و تعصب موعود ، تمام ناتمامی است که با او تمام می شود

امام علی علیه السلام :

بدانید که زمین از حجت الهی خالی نمی شود، اما به خاطر اینکه مردم به خودشان ستم می کنند
(وخود را از درک محضر امام محروم می سازند)خداوند متعال دیدگان آنها را از (زیارت) حجتش نابینا می کند،

و چنانچه زمین فقط یک ساعت از وجود حجت خدا خالی شود، اهل خود را فرو می برد

و این در حالی است که حجت خدا مردم را می شناسد اما مردم او را نمی شناسند.

همان گونه که یوسف پیامبر مردم را می شناخت ولی آنها منکر او بودند...

غیبت نعمانی با ترجمه ی عزیزی ص289-288.